با سلام خدمت شما

من یکی از شنونده گان پی گیر نظرات و تحلیل مسایل سیاسی ایران وجهان از آقای بهروز فراهانی در بیش از یک دهه ی گذشته هستم و تا کنون بسیار از ایشان آموخته ام.
اما به دلایلی که ذکر خواهم کرد، لازم دانستم که این یادداشت کوتاه را بنویسم. هر چند که نه فقط با پاسخ ایشان به نامه ی خانم بهاره ی هدایت از زندان و توجّه به نقاط ضعف و قدرت نامه با ایشان زاویه ندارم، بلکه معتقدم که اگر تفرقه پراکنی های شاهزاده که مناسب‌تر می دانم ایشان راپس از چهل و چند سال زنده گی بی دردسر و مرفّه در خارج از کشور، شاه (ساخته) بنامم، نبود، امروز آزادی خواهان ایرانی همبستگی بیشتری داشتند. با این وجود مایلم به دو نکته اشاره کنم که به نظرم ضروری رسید.
نکته ی اول عدم توازن در بازخورد نامه ی مکتوب شده از زندان توسط خانم هدایت و پاسخ شفاهی با صدایی رسا و قوی آقای فراهانی به آن است که تا امروزحداقل در سه رسانه ی جمعی دیداری منعکس شده است. متأسفانه من صدا، کلمات و لحن آقای فراهانی را تا حدّی اندرزگونه (برادرِ بزرگ/پدر) و از بالا به پایین یافتم. بی آن که قصددفاع از نظرات خانم هدایت را داشته باشم، به عنوان بازمانده ای از نسل پنجاه و هفت، مُشکل ایشان را در باور اصلاح طلبان ودرک نادُرُست شرایط سیاسی ایران را در گُسست نسل ها به دلایل زیر می دانم:
هشت سال جنگ که این نسل کودکی خود را در آن سال ها گذراند، پنهان ماندن و تحریف حقایقِ گذشته، سرکوب، سانسور و نبودن آزادی بیان و اندیشه. نسل من و شما فاجعه ی پنجاه و هفت را تجربه کرد اما حقیقتأ تا چه اندازه توانست و قادر شد آن را به نسل پس از خود انتقال دهد؟
نکته ی دوم، این که معتقدم شاید بهتر آن باشد که در این برهه ی حسّاس از پرداختن به حاشیه اجتناب و بیشتر انرژی‌ها صرف دو موضوع اساسی و حیاتی شود:

الف. لغو فوری شکنجه و اعدام
ب. آزادی بی قید و شرط تمامی زندانیان سیاسی و عقیدتی
که کسانی چون زینب جلالیان سرانجام پس از شانزده سال از زندان آزاد شوند! و بسیاری دیگر که بهترین سال‌های عمرشان را در پشت میله ها و با تحدید و ارعاب هر روزِ می گذرانند. ای کاش بتوانیم خود را جای کسی بگذاریم که وقتی از زندان بیرون می آید-البته اگر بیرون بیاید- مرگ را به ادامه ی زنده گی ترجیح می‌دهد.
آقای فراهانی چنان که می‌دانید درزندان بودن حکایت بسیار تلخی است؛ این حکایت شوربختانه برای زنان زندانی به مراتب تلخ تراست. سرعت و آماراعدام ها در ایران و آغاز ترورها خبر از وقوع فجایع بیشتر می دهد. تلاشمان آن باشد که در زندان ها باز شود و این کودتای بی صدا و خزنده که هفته‌ها ست شدّت و قوّت یافته، متوقّف شود. گمان نمی‌کنم که نامه ی خانم هدایت از زندان با تمامی نقاط ضعف در عقاید، هیچ آزادی خواه و جمهوری خواه واقعی را از ادامه ی راهش برای برقراری آزادی، عدالت اجتماعی و برابری در ایران منصرف و یا منحرف کند.

با آرزوی تندرستی برای شما
و با سپاس فراوان

ف

25,6,2023